Tijdens een workshop werd de deelnemers om feedback gevraagd. Wat hadden zij tijdens een oefening gezien en wat viel op? In reactie begon het oordelen en labelen van anderen. ‘Ik vond dat je dominant was’,  ‘Je zag er bang uit’,  ‘Jij was afstandelijk’. Ik werd er kregel van.

Hier werden geen objectieve feiten teruggeven, maar een persoonlijke invulling.  Verder was er niemand die vroeg waarom iemand de oefening zo had uitgevoerd. Ik ervoer geen nieuwsgierigheid naar elkaar, en dat raakte mij eigenlijk nog meer. Waar was de belangstelling voor de ander gebleven?

Volgens ‘Van Dale’ betekent nieuwsgierigheid: (te) verlangend te weten. Vrij vertaald  betekent het  voor mij dat je graag wilt begrijpen waarom iemand doet zoals hij doet en waarom dingen gaan zoals ze gaan. Maar, in deze tijd van snelle ontwikkelingen, social media en volle agenda’s is er geen tijd meer om het gesprek aan te gaan over het waarom. Wat overigens niet betekent dat je het met elkaar eens hoeft te zijn. 

Ook in medezeggenschapsland is deze ontwikkeling al langer zichtbaar. Het oordeel over hoe de directie de dingen aanpakt is door de OR snel geveld: ‘Zie je wel, hij wil zaken doordrukken’. Omgekeerd heeft de bestuurder ook vlug  zijn mening klaar als de OR zijn zorgpunten presenteert: ‘Ja hoor, ze willen weer traineren’. Jammer! Want, mijn ervaring is dat als partijen de moeite nemen om dóór te vragen en oprecht belangstellend te zijn, er veelal bereidheid is om samen te zoeken naar oplossingen.   

Aan het recept voor een goede medezeggenschap kan wat mij betreft dus een pondje extra nieuwsgierigheid worden toegevoegd. Door nieuws te vergaren over de ander en elkaar écht te willen begrijpen, kan het eindresultaat lekkerder smaken dan je denkt.

Reageren: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Deel deze pagina