Laatst keek ik weer naar de film ‘Master and Commander’. Een prachtig verhaal over het staan voor je opdracht, passie voor het vak en het motiveren van mensen. In voor- en tegenspoed heeft de bemanning blind vertrouwen in hun kapitein ‘Lucky Jack’ en in de eigen capaciteiten. Deze kapitein vaart op de unieke combinatie van intuïtie en vakmanschap. Hij durft ook zijn gevoel te volgen al snapt niet iedereen daar wat van.

Onlangs sprak ik een OR-lid die naast zijn vakkennis en ervaring eveneens zijn intuïtie inbrengt tijdens vergaderingen. Hij kan sterk voorvoelen hoe een bepaalde strategische zet van de OR kan uitpakken. Jammer genoeg bleek er weinig tot geen ruimte voor het meenemen van gevoelens in het scenariodenken van zijn OR. Helaas bleek ook dat zijn voorgevoelens vaak uitkwamen. Hij vindt het dan ook een gemiste kans als er geen ruimte is voor intuïtie in het OR-werk.

Naast het denken en doen is voelen een belangrijke kwaliteit. Een besluit dat alleen met het hoofd wordt genomen  zal op het niveau van inhoud en proces wellicht prima zijn, maar kan zomaar voorbijgaan aan hoe het landt bij de mensen en de bestuurder. De medezeggenschapspraktijk kent voorbeelden waar de OR alle gelijk had van de wereld, maar geen rekening had gehouden met de gevoelsmatige impact van zijn standpunt bij de dienstleiding of de eigen achterban. Met alle gevolgen van dien voor het vertrouwen.

Ik ben ervan overtuigd dat door het betrekken van het gevoel in strategische en tactische scenario’s de stappen van de OR afgewogener worden. Ze zullen namelijk meer recht doen aan de samenhang tussen inhoud, proces én de relatie. Het OR-kompas zal zodoende nog gerichter de juiste route aangeven naar het doel dat de OR zich heeft gesteld. Wie kan daarop tegen zijn? 

Reageren: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Deel deze pagina